Dinsdag 23 juli 2013 Jungletrek

Dinsdag 23 juli 2013
Om 7.00 uur staan we op. Ik heb spierpijn in mijn kuiten (van al het klimmen en dalen) en pijn in mijn rug van het liggen. Ik geloof dat ik
de enige ben. Toen wij gisteravond gingen slapen maakten de cicades (grote krekels) een oorverdovend lawaai. Echt niet te geloven wat
Wat een herrie. Je kon elkaar amper verstaan. Kaan heeft roereieren gemaakt. Lekker. Verder kregen we toast, jam, koffie en thee. Kahn heeft
besloten om de Olympische ploeg een andere route te laten lopen en Arnjo en ik (de kneusjes) mogen de 'gemakkelijke' route lopen naar
het volgende Karen-dorp. Ik word er helemaal blij van. Kaan loopt met de moeilijke route mee en wij krijgen een jongen van deze berg-
stam mee. Volgens Kaan spreekt hij goed Engels. Volgens ons niet. Als we ons huisje verlaten begint de ellende alweer. We kruipen zowat
het dorp uit, zo steil omhoog gaat het pad. Bovenaan moeten we alweer op adem komen. Het bergstammannetje heeft nergens last van.
Achteraf horen wij dat hij de route naar het volgende dorp in 1,5 uur aflegt. Wij zullen er vandaag 3.45 uur over doen. Het is alleen maar heel
steil berg op of heel steil berg af. Soms is berg af zo vreselijk. Arnjo schuift met zijn voeten zover naar voren in zijn gymschoenen dat hij er
haast van chinese klompvoetjes aan over houdt. Ze kunnen het dan wel de makkelijke route noemen maar voor ons is het echt bikkelen.
Tijdens één van de pauzes maakt het bergstammannetje twee mokken voor ons van bamboe. Echt schattig. We nemen ze mee als souvenier. We
heel erg blij als we bij het volgende dorp aankomen. Die laatste kilometer was vreselijk. We vragen ons af hoe het de meiden vergaat. We
drinken water en een koud biertje. Het bergstammannetje heeft onze lunch bij zich. Noodlesin een bananenblad en ananas. Het bananenblad
was dichtgemaakt met twee eetstokjes van bamboe. Arnjo eet alles op maar ik heb geen eetlust. Ik kan er maar niet over uit dat ze dit een lichte
jungle wandeling noemen. Na een klein uurtje is het tijd om te gaan. We gaan een rit op een olifant maken. Als het goed zijn Rebecca en Vero
nique daar ook. En weer moeten berg op..... je zou er haast suicidaal van worden. De meiden staan inderdaad klaar op de afgesproken plaats.
Ook zij vonden de wandeling vreselijk. De arme kinderen. Volgens hun zouden wij die route nooit gered hebben. Ik geloof ze meteen. Even later
komen er twee olifanten aanlopen. De Aziatische olifant schijnt veel kleiner te zijn dan de Afrikaanse maar ik vind het alsnog kolosale dieren.
Via een trapje gaan we in het bakje zitten. Rebecca en ik in het ene bakje. Arnjo in het andere bakje en Veronique (het zal ook niet) op de nek
van de olifant. Alsof niet anders doet. De olifanten brengen ons weer terug naar dorp. Het is heel leuk om te zien hoe goed de mahouts, de
verzorgers van olifanten, voor de dieren zorgen. De olifant van Arnjo en Veronique wachtte steeds op zijn baasje als hij een beetje achter bleef.
De mahouts waren zo rond de 18 jaar. Arnjo scheet trouwens peultjes in dat bakje. Hij zat heel gespannen in dat bakje als hij er ieder moment
uit kon vallen. Bij terugkomst bij ons huisje waren de Belgen en Nederlanders aan het zwemmen. We kijken even rond. Er is 1 slaapplaats voor
zo´n 16 personen. Hetzelfde principe als in het eerste dorp maar nu zijn de matrasjes nog wat smoezeliger. Over het matras ligt een zuur lapje.
Ik heb het vermoeden dat dat en hoeslaken voor moet stellen. Aan het voeteneind ligt een dekentje. Die deken verhoogt je weerstand. Maar ja,
dit hadden we eigenlijk al wel verwacht dus wij vinden het oké. Een stukje verwijdert van de slaapplaats is de wc. Een stapot, hurkpot, hoe je het
ook noemen wilt. Geen douche. Dat belooft wat. Even later is de groep weer compleet. Dan gaan de twee waaghalsen nog even zwemmen. Het
duurt dan ook niet lang als ik opeens Arnjo heel hard hoor roepen: VERONIQUE!!! Ik hoor dat het niet goed is. Ik roep Kaan en zeg dat Arnjo roept.
Hij roept iets tegen ons bergstammannetje en hij rent de berg af naar het water. Op het moment dat hij beneden bij het is was het probleem eigenlijk
al voorbij. Veronique werd meegesleurd door de stroming. In eerste instantie kon ze zich een stuk verder vast grijpen aan wat takken maar toen
verdween ze onderwater. Op dat moment begon Arnjo te roepen. Gelukkig liet Veronique los en kwam ze even verderop weer boven water. Twee
echte Van Beugens hoor. Ik krijg er wat van af en toe. Gelukkig is het weer goed afgelopen. Als hun weer veilig en wel boven zijn heeft Kaan het
eten klaar. Gele curry met kip, rijst en groente (weer die koop op sap). Het smaakt prima. Omdat ik ´s middags niks gegeten heb eet ik flink. Vrijwel
direct na het eten begin ik mij niet goed te voelen. Ik zal jullie de ranzige details besparen en korte samenvatting geven: Het heeft die nacht heel
erg hard geregend, ik ben er 4 keer uitgeweest om te spugen in de stromende regen en acrobatiek uit te voeren op de hurkpot. Het was steeds een
hele toer om bij het toilet te komen. Eerst opstaan uit dat vette bedje met spierpijn dan je uit die klamboe zien te wurmen dan als houten klaas met
zaklampje langs allemaal vreemde mensen lopen, 6 enge houten trappen naar beneden, langs een stuk of 5 honden, dan door de stromende regen
naar die hurkpot, in het donker daar aanklooien en dan weer terug. Ik voelde mij zo ellendig. Arnjo kreeg ik met geen mogelijkheid wakker. Hij was
in coma. Bovendien had ik inmiddels spierpijn in mijn hele lichaam. Iedere keer als ik op moest staan om naar buiten te gaan wist ik niet hoe ik mijn
´bed´ uit moest komen. Tegen een uur of 5 werd mijn maag
wat rustiger. Als iedereen om 7.15 uur wakker is voel ik mij zo slap als een vaatdoek.