11-07-2008 New York China Town

11-07-2008 New York

Vanmorgen zijn we gaan ontbijten bij "Andrews".
Dit is echt zo'n zaakje die je op televisie ziet.
Zoals gewoonlijk had iedereen vrij vlot een keuze gemaakt voor wat betreft het eten en drinken behalve Rebecca natuurlijk.
Na veel vijven en zessen had ze haar keuze gemaakt.
Om te drinken bestelde ze een smoothie chocola en om te eten een Belgische wafel met vanille ijs (ja, ja, we hebben het over het ontbijt).
Terwijl wij koffie en thee kregen kreeg Rebecca een smoothie of beter gezegd een smooth..... ze hanteren vrij forse maten in Amerika.
Terwijl wij ons ontbijt voorgeschoteld krijgen moet Rebecca even wachten op haar wafel.
Daar komt de serveerster met de wafel aan en zegt:" Enjoy your dessert!".
Na het ontbijt gaan we met de hop-on hop-off bus naar China Town.
Gelukkig is het een dubbeldekker zonder dak zodat er een aangenaam briesje waait want de temperatuur is alweer opgelopen tot boven de 30 graden.
In China Town kijken we onze ogen uit. De meest vreemde vissen liggen uitgestald in grote bakken met ijs.
Er liep zelfs een verdwaalde krab op het trottoir ons tegemoet...... maar we hadden geen trek.
Als je in China Town loopt ben je even helemaal vergeten dat je midden in New York zit.
Geen hoge wolkenkrabbers, haast geen yellow cabs en, op een aantal toeristen na, alleen maar chinezen.
Er is een duidelijk verschil tussen de echte oude winkeltjes en de moderne nieuwe winkeltjes met jonge verkopers.
Bij de oudere winkeltjes, die gerund worden door de oudere chinezen, hangt een akelige stilte.
Ze groeten je haast niet, laat staan dat ze je aankijken terwijl je langs hun heen loopt.
Nee, echt welkom voel ik me niet. Als je achter in de zaak loopt voel je hun ogen in je rug prikken.
Het valt mij wel op dat als ze iets zeggen dat ze mij dan een setje samoerai-zwaarden willen aansmeren.
"Thlee (3) for twenty-five dollar".
In de moderne chinese winkeltjes lopen jeugdige chinezen je lekker opdringerig hun spulletjes aan te prijzen.
Bij het verlaten van zo'n winkeltje liep er een chinees vrouwtje tegen mij aan.
Ze draaide zich om en vroeg in het nederlands of het pijn deed.
Ik verstond haar in eerste instantie niet omdat ik natuurlijk verwachtte dat ze in het engels zou praten.
Ik vond het zo vreemd dat ik haar een beetje in de gaten hield in de winkel.
Even later kwam ze naar buiten lopen en zei ze in het voorbijgaan een paar woorden tegen een grote chinees.
Die grote chinees keek meteen naar Arnjo.
Toen wij weg liepen zag ik dat die vrouw achter ons aan kwam lopen. Ik zei, zo onopvallend mogelijk tegen Arnjo en de kinderen, dat we vermoedelijk achtervolgd werden en dat ze gewoon door moesten lopen en niets moesten laten merken.
Het gevolg was dat ze alledrie direct stil bleven staan en zich heel opvallend omdraaide om de achtervolgster te bekijken.
Ze heeft ons tot het einde van de straat achtervolgd; ik weet haast zeker dat zij van beroep zakkenroller was.
Veronique vond het allemaal superspannend.
Nadat we een heleboel winkeltjes bekeken hadden leek het ons een goed plan om iets te gaan drinken.
Ik weet niet hoelang we rondgelopen hebben maar nergens was een cafe of een deli (supermarktje) te vinden waar ze bier verkochten.
Echt ongelofelijk!
Nadat Arnjo de moed had opgegeven vonden we toch nog een restaurant waar je alleen iets kon drinken...... bestelt hij gewoon een chinees biertje!
Daarna zijn we doorgelopen naar Little Italy.
Daar stikte het de moord van terasjes en biertjes; dus ook daar moest Arnjo even proeven.
Vanaf Little Italy zijn we door gelopen naar Ground Zero.
Een grote bouwput is het, meer niet.
We kunnen nog niets zien van het memorial monument wat er moet komen te staan.
We lopen verder naar de Staten Island Ferry.
Met deze veerboot kun je gratis naar Staten Island; de familie Knots zit dus vooraan op de ferry.
Het uitzicht is werkelijk geweldig. We zien de Brooklyn-bridge weer maar nu van de andere kant en we zien het veiligheidsbeeld :-) weer maar nu wat dichterbij.
Ook zien we aan de ene kant een mooie zonsondergang op de Hudson Bay en aan de andere kant de skyline van New York.
Als we weer terug zijn in Manhattan besluiten we om met de subway richting hotel te gaan.
Toen wij de metro namen was het een uur of 8.
Het was er een drukte van jewelste maar ik kan mij voorstellen dat als je er 's avonds laat of 's nachts zou rondlopen dat het doodeng.
Om 20.15 uur komen we aan op Penn Station en lopen we de straat uit totdat we bij Teds Grill terechtkomen.
Er staat een hele lange rij waar je (hoe kan het ook anders) achteraan aan moet sluiten. Als je bijna vooraan bent moet je je nummer doorgeven.
Bijv. biefstuk is 1, t-bone is 2, kip is 3 enz.
De kok, die volgens mij alle nummers (het zijn er 12) iedere dag eerst zelf allemaal proeft bakt al het vlees op een grote grill.
Vervolgens gooit hij het op een bord en de volgende doet de aardappels (puree of gepoft) een gemengde salade en een stuk knoflookbrood erbij.
We hebben heerlijk gegeten daar en dat voor nog geen 13 euro per persoon inclusief drinken.

Leuk dat jullie mijn verhaaltjes leuk vinden; wij vinden jullie berichtjes leuk!
Wordt vervolgd.