28-07-2008 Williams

Om 7.15 uur gaat de wekker.... pffff hetlijkt nog wel midden in de nacht. Om kwart voor acht zitten we klaar voor het ontbijt. We nemen maar weer eens een continentaal ontbijt.... je weet wel: eieren, bacon toast en gebakken aardappeltjes. De gebakken aardappelen die we ’s morgens krijgen zouden we graag ’s avonds bij het avondeten willen hebben. Maar om één of andere reden schijnt dat niet te kunnen. ’s Avonds heb (waar dan ook in Amerika) keuze uit mashed patatoes en a baked patatoe (1 grote gepofte aardappel met veelal een vette tuf erin). Na het ontbijt moeten we snel naar het treinstation van Williams. Om 8.30 uur begint namelijk een cowboyshow. Het is een “show” van 15 minuten. Het is grappig. Daarna gaan we aan “boord” van de trein. We zitten in een echt oud treinstel uit weet-ik-veel-welk-jaar met stoffen bankjes met houten armleuninkjes en hele zware ramen die je met gevaar voor botbreuken van elleboog, onderarm of vingers kunt openen. Boven de raampjes hangen groene rolgordijntjes; gedurende de rit sneuvelt de één na ander trouwens. Het is een echt stroomtreintje....... veel zwarte rook en ge-uuuhhhh-uhhhhh onderweg. Je waant je echt in het wilde Westen. Wat trouwens heel leuk is is dat alle mensen langs de rails staan te zwaaien... het zal er wel bijhoren maar het doet erg leuk aan. Met de trein gaan we van Williams naar de Grand Canyon welke zo’n 65 miles (100 km) verderop ligt. Onderweg komt er nog een cowboy langs die muziek maakt meteen gitaar en een mondharmonica. Wij vinden het geweldig. Als we met de trein, 2 uur en 15 minuten later, aankomen bij de Grand Canyon stappen we meteen over op een bus. De bus rijdt ons naar het eerste uitkijkpunt. De Grand Canyon is nummer 3 van de zeven wereldwonderen. Je weet dan ook niet wat je ziet. Je kunt haast niet omschrijven wat je ziet. Je kunt je diep, dieper en het diepst voorstellen en daar moet je dan nog twee stappen bij op tellen en dan heb je de bodem van de Grand Canyon in het vizier. Dan kun je nog van je af kijken. Je stelt je ver, verder het verst voor en daar dan weer twee extra stappen bovenop. We hebben prachtige foto’s gemaakt. Mochten jullie ooit de Grand Canyon zelf eens willen gaan bekijken dan moet je wel opschieten want over 200 miljoen jaar zal het door erosie helemaal weg zijn. Bij een tweede uitkijkpunt (the South Rim..... overigens niet te verwarren met het werkwoord) staan we te genieten van het uitzicht zien we opeens dat een man een eind naar beneden is geklommen en op een uitstekende rots probeert te klimmen. Één verkeerde stap en hij kukkelt naar beneden. Het is zo eng om er naar te kijken....... opeens springt hij........ (wij dachten werkelijk dat hij zelfmoord wilde plegen) en komt op het uiterste puntje van de rots terecht. Even gaat hij rechtop staan en kijkt rond dan begint hij weer aan de terugtocht. Wij kunnen hem helaas niet meer zien vanaf waar wij staan. Snel kopen we nog wat souveniers. Om 15.00 uur vertrekt de trein weer. Ook nu staan er weer mensen langs de rails te zwaaien. Halverwege de reis wordt de trein overvallen. Cowboys galloperen op paarden langs de trein en schieten er op los. Uiteindelijk brengen ze de trein tot stilstand. Als de rovers de coupé inkomen eisen ze geld, juwelen en andere waardevolle spullen. Het allemaal zo leuk gespeeld. Even later komt er weer andere cowboy zingen en op een viool spelen om de boel te vermaken. Weer een leuke dag. Voor ons motel Buffalo Point Inn drinken en eten we wat. We gaan weer op tijd slapen want morgen staat Los Angeles op het programma.